Πέμπτη 18 Ιουνίου 2015

Τα παιδιά της Σαμαρίνας και η Έξοδος του Μεσολογγίου

Η Έξοδος, μια ταινία που βασίζεται στην αληθινή ιστορία 120 ανδρών που έφυγαν από το χωριό τους για να βοηθήσουν κι αυτοί - συμμετέχοντας στα τάγματα υπαίθρου - στην Έξοδο του Μεσολογγίου (10 Απριλίου 1826), είναι προ των πυλών.
Πληροφορίες για την πορεία των γυρισμάτων μαθαίνουμε από συνέντευξη που έδωσε ο σεναριογράφος και σκηνοθέτης της ταινίας, Βασίλης Τσικάρας, ενώ και το teaser είναι ενδεικτικό της δουλειάς που έγινε.

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ στο www.culture.thessaloniki-portal.gr 
Πριν από λίγο καιρό ξεκίνησε στην Θεσσαλονίκη,  η προσπάθεια, να μπει σε φάση παραγωγής ένα μεγαλεπήβολο κινηματογραφικό project. Πρόκειται για την «Έξοδο», μια ταινία με επικά χαρακτηριστικά και θέμα της την έξοδο του Μεσολογγίου (10 Απριλίου 1826). Εμπνευστής του όλου εγχειρήματος είναι ο Βασίλης Τσικάρας ένας άνθρωπος με μια πολυσχιδή καλλιτεχνική ιστορία πίσω του. Ξεκίνησε την καριέρα του ως δημοσιογράφος και όντας ο ίδιος λάτρης της ιστορίας έκανε μια τεράστια έρευνα πάνω στο χρονικό της εξόδου του Μεσολογγίου. Απ’ αυτήν τη μακροχρόνια έρευνα, αλλά και την αγάπη του για τον κινηματογράφο, προέκυψε το σενάριο της ταινίας. Πριν λίγες εβδομάδες έγιναν τα πρώτα γυρίσματα στην Όσσα και μετά το εντυπωσιακό teaser αναμένουμε τώρα και το trailer  της ταινίας.
Band_of_brothers
- Βασίλη πες μας λίγα λόγια για το πώς σου μπήκε το μικρόβιο να ασχοληθείς μ’ αυτό το θέμα.
Ως θέμα είναι από μόνο του εντυπωσιακό. Είναι μια δραματική ιστορία που ακόμη και σήμερα, συγκινεί. Αν το συγκεκριμένο ιστορικό γεγονός αφορούσε τους Αμερικανούς, πιστέψτε με, θα ξοδεύονταν εκατομμύρια δολάρια στην άλλη άκρη του Ατλαντικού για μια πραγματικά επική παραγωγή. Εγώ προσωπικά, επικεντρώθηκα στην αληθινή ιστορία 120 αντρών που έφυγαν από τη Σαμαρίνα Γρεβενών για να βοηθήσουν στην Έξοδο του Μεσολογγίου. Κατά το δεκαήμερο της περιπέτειάς τους, εξελίσσονται ιστορίες τόσο μέσα στο πολιορκημένο Μεσολόγγι, όσο στη Σαμαρίνα και στο τότε Τουρκικό Φρουραρχείο της Άρτας.
- Πού θα γίνουν τα γυρίσματα;
Τα γυρίσματα έχουν ξεκινήσει από την Όσσα Θεσσαλονίκης. Τα μελλοντικά γυρίσματα θα γίνουν στο Σμόλικα και στο Μεσολόγγι. Το project δουλεύεται 3 περίπου χρόνια και είναι ενημερωμένοι Δήμοι, Περιφέρειες και δεκάδες πολιτιστικοί σύλλογοι. Για να ολοκληρωθεί το εγχείρημα χρειαζόμαστε τη βοήθεια και τη συνεργασία όλων.
Omada dasos
- Βλέποντας τις φορεσιές και τα όπλα των ηθοποιών βλέπει κανείς μια πολύ προσεγμένη δουλειά με ακριβείς ιστορικές αναφορές. Πες μας λίγα λόγια γι’ αυτό.
Δεν μπορείς να κάνεις μια ιστορική ταινία χωρίς να ξεκινήσεις από τις στολές και τα σκηνικά. Εδώ είχαμε τη βοήθεια του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος και του κ.Βούρου που τον ευχαριστώ προσωπικά για άλλη μια φορά, καθώς και της Μαριάνθης Καπλάντζη που είναι υπεύθυνη για τα κοστούμια και τα σκηνικά της ταινίας. Η κ.Καπλάντζη ασχολείται χρόνια με τις παραδοσιακές φορεσιές και προσεγγίσαμε προσεκτικά την ενδυμασία των Βλάχων της Σαμαρίνας, που διαφέρει από αυτό που έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε. Εδώ κινηματογραφικά καινοτομήσαμε.
- Εκτός από σένα στη σκηνοθεσία, ποιοι άλλοι άνθρωποι στελεχώνουν την τεχνική παραγωγή της ταινίας.
Διευθυντής Φωτογραφίας και συμπαραγωγός είναι ο Δημήτρης Σταμπολής, ένας επαγγελματίας του χώρου που γνωρίζει κινηματογράφο όσο λίγοι άνθρωποι στη χώρα μας. Εικονολήπτες είναι οι Πάνος Λέφκας, Παναγιώτης Περπερίδης (Xper Media) και Φίλιππος Παπακώστας, στο μοντάζ ο Κωνσταντίνος Τοπάλης (24plus1), στον ήχο ο Σάββας Φωτιάδης, βοηθός σκηνοθέτη ο Άνθιμος Κατιρτζόγλου, script η Κλειώ Λιάβα. Φυσικά έχουμε μια εξαιρετική ομάδα SFX artists, η οποία απαρτίζεται από τη Σοφία Βουλαλά και τη Νεφέλη Αδαμίδου.
Νικολαϊδης - Λιόλιος
- Μπορείς να μας πεις λίγα λόγια για το Casting της ταινίας;
Εγώ απλά θα αναφέρω τους ηθοποιούς που συμμετείχαν στον α΄ κύκλο των γυρισμάτων. Με πολλούς από αυτούς έχουμε συνεργαστεί κατά το παρελθόν σε θέατρο και κινηματογράφο και πλέον είμαστε φίλοι. Αυτοί οι άνθρωποι δημιούργησαν ένα εξαιρετικό κλίμα, με διάθεση προσφοράς, κι αυτό φαίνεται σε κάθε πλάνο. Πρόκειται για τους Δημήτρη Παπαδόπουλο, Αντώνη Σιώπκα, Δημήτρη Δανάμπαση, Σταύρο Βαφειάδη, Νίκο Νικολαΐδη, Χρήστο Μπάτζιο, Σάκη Κολότσιο, Κώστα Λιόλιο, Κυριάκο Χρυσίδη, Δημήτρη Αρζουμανίδη, Στέργιο Σαραγιώτη, Αντώνη Χαλιάσο, Κώστα Αντωνιάδη, Γιάννη Περδίκη, Χριστίνα Λιόλιου, Μαρία Βλάχου, Ιωάννα Τζαφέρη, Κλειώ Λιάβα, Χριστίνα Βρατίστα, Δημήτρη Ελιά, Σταύρο Καραγεωργιάδη, Γιάννη Λαζαρίδη, Γιάννη Ανδρεόπουλο, Μύρωνα Μούτο, Στέλιο Βασιλείου, Οδυσσέα Καραβασιλείου.  Τους ευχαριστώ.
Afisa
- Οφείλουμε να πούμε ότι η αφίσα θυμίζει Χόλιγουντ. Ποιος βρίσκεται πίσω απ’ αυτήν την τόσο όμορφη δουλειά;
Δημήτρης Παγιάντζας και locolime. Ο Δημήτρης είναι top γραφίστας!
- Πόσο εύκολο είναι για ένα νέο δημιουργό να στηρίξει μόνος του ένα τόσο μεγάλο εγχείρημα; Υπάρχουν άνθρωποι που θα σε βοηθήσουν στο οικονομικό κομμάτι της παραγωγής;
Μέχρι στιγμής έχουν γίνει κυρίως προσωπικά έξοδα, ενώ και οι χορηγοί που μας στηρίζουν είναι ελάχιστοι. Τους ευχαριστώ όμως μέσα από την καρδιά μου! Μέσα στην κρίση κι αυτοί στηρίζουν την Τέχνη.
- Ποια είναι τα σχέδια σου για την κυκλοφορία και την προώθηση της ταινίας;
Είμασ.τε στο ξεκίνημα επαφών για την ολοκλήρωση της ταινίας. Μόλις αυτό επιτευχθεί τότε όλα τα άλλα θα έρθουν από μόνα τους. Στόχος είναι η ταινία να προβληθεί στους κινηματογράφους. Αν το καταφέρουμε η προώθηση θα είναι σε πανελλήνια κλίμακα.
- Υπάρχει κάτι άλλο που θα ήθελες να μάθουν οι αναγνώστες μας;
Η Έξοδος θα είναι η πρώτη ταινία με θέμα την επανάσταση του 1821 και ήρωες – πρωταγωνιστές, Μακεδόνες. Νομίζω πως αυτό, δεν έγινε ποτέ κινηματογραφικά.
- Σ’ ευχαριστούμε και περιμένουμε με αγωνία να τη δούμε να βγαίνει στους κινηματογράφους.
Ευχαριστώ πολύ

Τετάρτη 9 Απριλίου 2014

Ημέρα Μνήμης του Αρχηγού της Ηρωικής Φρουράς Μεσολογγίου, Αθανασίου Ραζή-Κότσικα



Μετά από πρόταση του συλλόγου «Οι Φίλοι της Μουσικής - Διονύσιος Σολωμός» προς το Ιστορικό Μουσείο ΔΙΕΞΟΔΟΣ Μεσολογγίου, αποφασίστηκε η συνδιοργάνωση μιας εκδήλωσης προς τιμήν  του Αρχηγού της Ηρωικής Φρουράς του Μεσολογγίου Αθανασίου Ραζή Κότσικα. Ως ημερομηνία επιλέχθηκε η 10η Απριλίου, ημέρα που ο Αθανάσιος  Ραζή-Κότσικας, επικεφαλής πεντακοσίων ένοπλων συμπολιτών του, έπεσε μαχόμενος προσπαθώντας να σώσει τα γυναικόπαιδα κατά την Έξοδο. 



Η ΕΚΔΗΛΩΣΗ
Την Πέμπτη 10 Απριλίου του 2014 και μετά από μια μικρή τελετή παραδόθηκαν τα κειμήλια του Ραζή-Κότσικα στα μέλη του νεοσύστατου Ομίλου Παραδοσιακής Φορεσιάς και Οπλισμού «ΛΙΑΡΟΣ».




Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Τη 10η Απριλίου του 1826, οι ένδοξοι έγκλειστοι του Μεσολογγίου επιχείρησαν την Έξοδο προς την Ελευθερία… ένας σταθμός στην Παγκόσμια Ιστορία… μία θυσία που συγκλόνισε την Παγκόσμια Κοινή Γνώμη και συγκίνησε τις μεγάλες δυνάμεις για να βοηθήσουν τους Έλληνες στον Αγώνα της Ελευθερίας. Η Έξοδος επιχειρήθηκε με 3 σώματα από ισάριθμα σημεία (ανατολικό - κεντρικό - δυτικό) με επικεφαλής τους Δ.Μακρή, Ραζή-Κότσικα και Ν.Μπότσαρη. Από την πλευρά της θάλασσας βγήκε ο Τζαβέλλας με τους Σουλιώτες του. Ακριβώς στη μέση, έχοντας αποστολή την προστασία των γυναικόπαιδων, βρέθηκε ως επικεφαλής ο Ραζής-Κότσικας...


***
Η ΗΡΩΙΚΗ ΕΞΟΔΟΣ
ΤΟ ΗΡΩΙΚΟ ΜΕΣΟΛΟΓΓΙ
10 Απριλίου 1826


Σάββατο 26 Οκτωβρίου 2013

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ, τα γεγονότα από 22 - 29 Οκτωβρίου 1912

Στις 22 Οκτωβρίου, η 3η μεραρχία του Ελληνικού στρατού, στρατοπευδεύει στο απελευθερωμένο πλέον Άδενδρο-Κίρτζιλαρ, στο οποίο εγκαταστάθηκε ο Βασιλέας Κωνσταντίνος και τα επιτελεία των αξιωματικών εξέταζαν για ώρες λύσεις για τη διέλευση του Αξιού ποταμού. Την επομένη (23 Οκτωβρίου), στις 8 το πρωί, ο Κωνσταντίνος κάλεσε σε σύσκεψη τους διοικητές 4 μεραρχιών, προκειμένου να λάβουν οδηγίες. Η λύση με συγκεκριμένο σχέδιο δίνεται από το Μηχανικό Σώμα.
 

Στις 24 Οκτωβρίου, ο διάδοχος του θρόνου, στρατοπεδεύει στο χωριό Τόψιν (σημερινή Γέφυρα). Μέσα σε μία εντυπωσιακή έπαυλη εγκαθίσταται το Γενικό Στρατηγείο των Ελληνικών δυνάμεων και παραμένει εκεί έως τα χαράματα της 27ης Οκτωβρίου. 



Οι μέρες αυτές υπήρξαν καθοριστικές για την τύχη της Θεσσαλονίκης και γενικότερα της Μακεδονίας. Σ' αυτή την έπαυλη λοιπόν (σημερινό μουσείο Βαλκανικών Πολέμων) έγιναν έντονες διαπραγματεύσεις μεταξύ της Τουρκικής αντιπροσωπείας με επικεφαλής το διοικητή της πόλης Χασάν Ταχσίν Πασά και του Κωνσταντίνου. Μετά από δύο αποτυχημένες προσπάθειες επίτευξης συμφωνίας κι αφού απορίφθηκαν οι προτάσεις του Ταχσίν Πασά, η Τουρκική αντιπροσωπεία φεύγει κι επιστρέφει στο κτίριο το μεσημέρι της 26ης Οκτωβρίου 1912, γνωστοποιώντας ότι ο διοκητής Ταχσίν Πασάς είχε δεχτεί την άνευ όρων παράδοση της πόλης, μαζί με την παράδοση του οπλισμού 25.000 Τούρκων στρατιωτών και 1.000 αξιωματικών.

Τη νύχτα της 26ης Οκτωβρίου 1912, οι αξιωματικοί του Ελληνικού Στρατού Ιωάννης Μεταξάς και Βίκτωρ Δούσμανης, υπογράφουν στο Διοικητήριο της Θεσσαλονίκης, το πρωτόκολλο παράδοσης της πόλης στον ελληνικό στρατό. Την 27η Οκτωβρίου υπογράφεται συμπληρωματικό πρωτόκολλο με το οποίο παραδίνονταν στους Έλληνες, όλη η τουρκική φρουρά της Θεσσαλονίκης.

Την ίδια ώρα, δύο ευζωνικά τάγματα της 8ης μεραρχίας εισέρχονται και παρελαύνουν στην πόλη, υπό τις επευφημίες των Ελλήνων. Οι εύζωνοι κατευθύνονται προς το Διοικητήριο.

"Προηγούντο περί τους είκοσι σαλπιγκτάς και έπετο ο αξιωματικός σημαιοφόρος, με αναπεπταμένην την σημαίαν και τους παραστάτας εφ’ όπλου λόγχην. Ηκολούθει έφιππος ο συνταγματάρχης Κωνσταντινόπουλος και αυτόν ηκολούθουν οι λόχοι. Όλοι με γυμνά τα ξίφη των με πρόσωπα ηλιοκαμένα και λάμποντα απο ψυχικήν χαράν"(μαρτυρία).

Οι Εύζωνοι του Κωνσταντινόπουλου υψώνουν την ελληνική σημαία στο Διοικητήριο. Η πόλη ανήκει και πάλι στους Έλληνες.

28η Οκτωβρίου, 11 το πρωί.
Ο διάδοχος Κωνσταντίνος ξεκινά από το σιδηροδρομικό σταθμό και με κάθε επισημότητα μπαίνει στην πόλη, επικεφαλής της 1ης μεραρχίας, η οποία είχε σταθμεύσει έξω από τα δυτικά τείχη της Θεσσαλονίκης στις 26 Οκτωβρίου.

Στις 29 Οκτωβρίου ήταν η σειρά του βασιλιά Γεωργίου Α' -συνοδευόμενος από τον Κωνσταντίνο - να εισέλθει στην πόλη και να επισημοποιήσει την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης.

* μαρτυρία μεταφέρθηκε από το βιβλίο του Σπύρου Κουζινόπουλου «Το Μεγάλο άλμα, η απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης».

* στοιχεία έχουν αντληθεί από το βιβλίο "Ιστορία του πολέμου 1912-1913" του επιτελάρχη του Βασιλέα Κωνσταντίνου, Βίκτωρα Δούσμανη.

Δευτέρα 7 Οκτωβρίου 2013

Μακεδονία από τον 7ο αιώνα π.Χ έως τον Φίλιππο τον Β΄

Ο Καθηγητής Αρχαίας Ελληνικής Ιστορίας του Α.Π.Θ. Ιωάννης Ξυδόπουλος μιλά στην εκπομπή Ιστορικές Σελίδες και τον Βασίλη Τσικάρα, κατά την περίοδο της φιλοξενίας της στην Εκκλησιαστική Τηλεόραση 4Ε, με θέμα την Αρχαία Μακεδονία από τον 7ο αιώνα π.Χ. έως τον Φίλιππο τον Β΄.


Περίοδος: 7ος αιώνας π.Χ. - 336 π.Χ.

Παρασκευή 13 Σεπτεμβρίου 2013

Η Σμύρνη μάνα, καίγεται...

Ήταν λίγο πριν το μεσημεριανό της 13ης Σεπτεμβρίου 1922. Η δεσποινίς Minnie Mills, κοσμήτορας του Αμερικανικού Κολεγιακού Θηλέων στην Σμύρνη, κοίταξε έξω από το παράθυρο του γραφείου της και σοκαρίστηκε από το θέαμα που αντίκρυσε. «Είδα με τα μάτια μου έναν Τούρκο αξιωματικό να εισέρχεται σε ένα σπίτι με μικρούς τενεκέδες βενζίνη. Δευτερόλεπτα αργότερα, το κτίριο τυλίχθηκε στις φλόγες». Η Μills ανησύχησε περισσότερο όταν και τα γειτονικά σπίτια έπιασαν φωτιά. Καθώς η φωτιά μεταδιδόταν από κτίριο σε κτίριο, οι φλόγες άρχισαν να ζυγώνουν και το Αμερικανικό Κολέγιο.
M-MILLS
Η Μinnie Μills κοίταξε έξω από το παράθυρο και αντίκρυσε σκηνές βίας. Ο άτακτος στρατός των Τούρκων επέδραμε στον Αρμένικο μαχαλά και δολοφονούσε τους κατοίκους.
«Είδαμε πολλοί να σκοτώνονται ομοίως μπροστά στα παράθυρά μας και μπροστά στο κατώφλι του Ινστιτούτου. Τα πτώματα κείτονταν στους δρόμους για μία, δύο ημέρες και συχνά ήταν ακρωτηριασμένα». Σε κάθε γωνία έβλεπε «ακρωτηριασμένα πτώματα και οι δρόμοι ήταν γεμάτοι από άγριους Τσέτες (άτακτο τουρκικό στρατό) φορτωμένους με λάφυρα». Επίσης παρατήρησε μικρές φωτιές να ξεσπούν στα κοντινά σπίτια. Επειδή φοβόταν για την ασφάλεια του Κολεγίου, ζήτησε από τους Τούρκους πυροσβέστες να προστατεύσουν τα κτίρια. «Αλλά εκείνοι αρνήθηκαν», όπως έγραψε.

Στις 13 Σεπτεμβρίου, η πυρκαγιά πήρε μία παράξενη τροπή. «Είδα έναν Τούρκο αξιωματικό ένστολο να βγαίνει από ένα σπίτι, κρατώντας τενεκέδες με πετρέλαιο τους οποίους τοποθέτησε στις εξωτερικές σκάλες ενός άλλου σπιτιού». Με ραγδαία διαδοχή, το ένα σπίτι μετά το άλλο τυλίχθηκαν στις φλόγες. Το πρωταρχικό καθήκον της δεσποινίδος Μills ήταν να προστατεύσει το Κολέγιο. Έδωσε οδηγίες στους πρόσφυγες να ψεκάσουν τις σκεπές και τους τοίχους με νερό. Αλλά εξαναγκάσθηκαν να σταματήσουν όταν οι Τούρκοι στρατιώτες στους δρόμους, απειλούσαν να τους σκοτώσουν εάν συνέχιζαν.

«Η άγρια σφαγή από τους στρατιώτες και αξιωματικούς του τακτικού τουρκικού στρατού ήταν μία από τις πιο εξευτελιστικές περιστάσεις της σύγχρονης Ιστορίας», έγραψε η Δεσποινίς Minnie Mills, κοσμήτορας του Αμερικανικού Κολεγιακού Θηλέων στην Σμύρνη.

Πηγή: www.makeleio.gr

Τετάρτη 21 Αυγούστου 2013

100 χρόνια από την Ένωση της Κρήτης με την ελεύθερη Ελλάδα

Το 2013 αποτελεί χρονιά ορόσημο για την Κρήτη, καθώς συμπληρώνονται 100 χρόνια από την ενσωμάτωση του νησιού μας στον εθνικό κορμό. Με την έπαρση της ελληνικής σημαίας στο φρούριο Φιρκά των Χανίων, την 1η Δεκεμβρίου του 1913, ο πόθος πολλών γενεών Κρητικών έβρισκε επιτέλους τη δικαίωσή του. Είχαν προηγηθεί δεκάδες αιματοβαμμένοι αγώνες για την ελευθερία και την ένωση, δεδομένου ότι οι Κρητικοί ποτέ δεν αποδέχθηκαν τη μοίρα του κατακτημένου και πάντοτε βρίσκονταν σε επαναστατική εγρήγορση, παλεύοντας με ηρωισμό για υψηλά ιδανικά. Η σημασία αυτής της ιστορικής επετείου είναι αυταπόδεικτη.


Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Στις 5 Οκτωβρίου 1912 ξεκινά ο Α΄ βαλκανικός πόλεμος. Τα βαλκανικά κράτη, Ελλάδα, Σερβία, Μαυροβούνιο και Βουλγαρία, κήρυξαν τον πόλεμο στην Τουρκία, παρά τις συντονισμένες και επίμονες προσπάθειες της ευρωπαϊκής διπλωματίας να τον αποτρέψει .
Με την έναρξη του πολέμου και τις πρώτες νίκες των ελληνικών όπλων οι πόρτες του ελληνικού κοινοβουλίου άνοιξαν και υποδέχθηκαν τους Κρήτες Βουλευτές. Στις 11 Οκτωβρίου 1912 υπογράφεται Βασιλικό Διάταγμα με το οποίο ο Στέφανος Δραγούμης διορίστηκε Γενικός Διοικητής της Κρήτης.

Με την πράξη αυτή de facto η Κρήτη (Κρητική Πολιτεία τότε) έγινε τμήμα του Ελληνικού Κράτους δηλ. de facto συντελέστηκε η Ένωση. H de june ένωση, από άποψη διεθνούς δικαίου, συντελέστηκε με τη συνθήκη του Λονδίνου στις 17 Μαΐου 1913, μεταξύ της Τουρκίας και των εμπόλεμων βαλκανικών κρατών. Με το άρθρο 4 της συνθήκης… "Η Αυτού μεγαλειότης, ο αυτοκράτωρ των Οθωμανών δηλοί ότι εκχωρεί εις τας Αυτών μεγαλειότητας τους συμμάχους ηγεμόνας την νήσον Κρήτην και ότι παραιτείται υπέρ αυτών πάντων των ων εκέκτητο επί της νήσου ταύτης κυριαρχικών και άλλων δικαιωμάτων".


Αργότερα με την κύρωση της Ελληνοτουρκικής συνθήκης ειρήνης του Νοεμβρίου του 1913 ( νόμος 4213 της 11/14 Νοεμβρίου 1913) η Κρήτη περιήλθε οριστικά στην Ελλάδα, όπως χαρακτηριστικά δήλωσε ο Ελευθέριος Βενιζέλος στη βουλή … "η ελληνική Κυβέρνησις ανέμενε δια την προσάρτησιν την επικύρωσιν της συνθήκης των Αθηνών, ήτις προεπιβεβαιούσα την συνθήκην του Λονδίνου, αποτελεί και την τελευταίαν λέξην επι του ζητήματος τούτου … και συνεχίζει μόνον με την συνθήκην των Αθηνών, κυρούσαν τα πρωκαταρτικώς συνομολογηθέντα εν Λονδίνω, εκλείπει κάθε ίχνος τουρκικής επικυριαρχίας επί της νήσου".

Την Κυριακή 1 Δεκεμβρίου 1913, ο Βασιλιάς Κωνσταντίνος και ο πρωθυπουργός Ελευθέριος Βενιζέλος κατήλθαν στα Χανιά και ύψωσαν την ελληνική σημαία στο φρούριο Φιρκά, στο λιμάνι των Χανίων. Με την συμβολική αυτή πράξη επισημοποιήθηκε η Ένωση της Κρήτης με την Ελλάδα

Σημειώσεις του Κ. Φαλτάϊτς από τη Μικρασιατική Καταστροφή


Δημοσιεύματα και ημερολογιακές σημειώσεις του Κώστα Φαλτάϊτς

(Από την Άννα Φαλτάϊτς)

Τον Σεπτέμβριο του 1922 κορυφώθηκε το δράμα της Μικρασιατικής Καταστροφής, με την καταστροφή της Σμύρνης.



Ο Κώστας Φαλτάϊτς, ως πολεμικός ανταποκριτής, απεσταλμένος της εφημερίδας «Εμπρός», κάλυψε τις κινήσεις του Ελληνικού Στρατού από την περιοχή της Νικομήδειας μέχρι τις πύλες της Άγκυρας, από τον Μάρτιο μέχρι τον Αύγουστο του 1921, όταν και τραυματίστηκε κατά τη διάρκεια αεροπορικής επιδρομής στη μάχη του Σαγγάριου και αναγκάστηκε να επιστρέψει (παρά τη θέλησή του) πίσω στην Αθήνα.



Με τις ανταποκρίσεις του κάλυψε τις επιχειρήσεις του ελληνικού στρατού σε Αβγκίν, Νικομήδεια, Προύσα, Ουσάκ, Αδά Παζάρ, Εσκή Σεχήρ, Καραμουσάλ, Κιουτάχεια, Τουλού-Μπουρνάρ, Σαγγάριο κ.α., δίνοντας παράλληλα στη δημοσιότητα στοιχεία για τις τουρκικές θηριωδίες, την αντιμετώπιση των προσφύγων, την αντιμετώπιση των τουρκικών πληθυσμών και εικόνες από το μέτωπο.


Οι μαρτυρίες από επιζήσαντες των σφαγών των κεμαλικών στρατευμάτων, τις οποίες συγκέντρωσε και δημοσίευσε στην εφημερίδα «Εμπρός», ήταν τόσο «δυνατές», που προκάλεσαν το ενδιαφέρον του υπουργείου Εξωτερικών, το οποίο τις αξιοποίησε για την προώθηση των ελληνικών θέσεων στους διεθνείς οργανισμούς.



Τον Νοέμβριο του 1921, ο Κώστας Φαλτάϊτς δημοσίευσε στο βιβλίο του με τίτλο «Αυτοί είναι οι Τούρκοι – Αφηγήματα των σφαγών της Νικομήδειας», μέρος των συνεντεύξεων-μαρτυριών που έχει συγκεντρώσει από τους επιζήσαντες (κυρίως Έλληνες, αλλά και Αρμένιους) κατά το διάστημα που βρέθηκε στην Νικομήδεια.



Πρέπει να τονιστεί ότι οι συνεντεύξεις αυτές πάρθηκαν στις αρχές του 1921 και αφορούσαν τις σφαγές του 1919 και 1920. Κάποιες από αυτές είχαν ήδη δημοσιευθεί στο «Εμπρός» στα μέσα του 1921, πριν δηλαδή την έκδοση του «Αυτοί είναι οι Τούρκοι», αλλά και περίπου έναν χρόνο πριν την έκδοση το 1922 της έκθεσης Τόινμπι, η οποία χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον (και συνεχίζει και σήμερα να χρησιμοποιείται) για την υποστήριξη των θέσεων της Τουρκίας περί θηριωδιών από την πλευρά του Ελληνικού Στρατού.





Το 1922 το βιβλίο αυτό μεταφράστηκε στα γαλλικά και κυκλοφόρησε και στην Ευρώπη, επανεκδόθηκε το 1923 επίσης στα γαλλικά, ενώ σήμερα βρίσκεται υπό έκδοση στην αγγλική γλώσσα.

 Ο Κώστας Φαλτάϊτς συγκέντρωνε παράλληλα υλικό για ένα άλλο βιβλίο, στο οποίο προσπαθούσε μέσα από δημοσιεύματα στον ελληνικό και ξένο τύπο, από τηλεγραφήματα, από επίσημες πηγές και από τις πληροφορίες που ο ίδιος είχε συγκεντρώσει ως πολεμικός ανταποκριτής που κάλυπτε την μικρασιατική εκστρατεία, να εντοπίσει τι ήταν αυτό που οδήγησε στην Μικρασιατική Καταστροφή. 



Το βιβλίο αυτό δεν ολοκληρώθηκε ποτέ και παραμένει σε χειρόγραφες σημειώσεις του στο αρχείο του Λαογραφικού Μουσείου Φαλτάϊτς στην Σκύρο.



Με αφορμή την επέτειο της Μικρασιατικής Καταστροφής, θα παρουσιάσουμε τις επόμενες ημέρες δημοσιεύματα του Κώστα Φαλτάϊτς από την εφημερίδα «Εμπρός», αλλά και σελίδες από το ημερολόγιό του, που βλέπουν για πρώτη φορά το φως της δημοσιότητας.









«Η μαύρη βίβλος της Νίκαιας»


Εφημερίδα «Εμπρός», 17 Απριλίου 1921



«ΚΙΟΣ Απρίλιος. Κατώρθωσα να συγκεντρώσω από τον μόνον επιζήσαντα κάτοικον της Ελληνικής Νικαίας, ονομαστικόν κατάλογον των σφαγιασθέντων Ελλήνων κατοίκων της υπό των Τούρκων κατά τον παρελθόντα Αύγουστον. Επειδή ούτε η μητρόπολις Νικαίας, ούτε ουδεμία άλλη Αρχή εφρόντισε να μάθη τα ονόματα των τόσω φρικιαστικώς εντός δυο σπηλαίων σφαγέντων κατοίκων, νομίζω ότι επιβάλλεται και σήμερον ακόμη, αν και παρήλθον αρκετοί μήνες, η δημοσίευσις των ονομάτων των μαρτυρικών τούτων θυμάτων. 



Το γεγονός άλλως τε του σφαγιασμού εντός ολίγων ωρών όλων ανεξαιρέτως των κατοίκων μιας πόλεως είνε από τα μοναδικώτερα που έχουν να μας παρουσιάσουν τα χρονικά της ανθρώπινης θηριωδίας.



Ιδού τα ονόματα κατά οικογενείας.

… (αναφέρονται τα ονόματα των μελών 88 οικογενειών)



Υπάρχουν και άλλαι ακόμη σφαγιασθείσαι οικογένειαι των οποίων όμως τα ονόματα δεν κατορθώσαμεν να συγκεντρώσωμεν.


                                                Κ. ΦΑΛΤΑΪΤΣ

ΠΗΓΗ:
http://arxiokallari.blogspot.gr/2013/08/blog-post.html 
και τη συνάδελφο ΝΑΤΑΣΑ ΜΠΟΖΙΝΗ